ผักป่าพื้นบ้านอาหารคู่วิถีชุมชนไทย

        วิถีชีวิตสังคมชนบทไทย พึ่งพาอาศัยธรรมชาติในการเลี้ยงชีพ  เลี้ยงปากท้องมาแต่สมัยโบราณ บนพื้นฐานการพึ่งพาธรรมชาติ  ทำให้วิชาความรู้การในการกินอยู่ของคนชนบทไม่ต้องศึกษาจากตำราเล่มใด  และไม่เคยเขียนไว้เป็นตำรา  แต่ด้วยกระแสการเปลี่ยนแปลงของสังคมปัจจุบัน  พัฒนาไปสู่วิถีแห่งการบริโภคนิยม พืชผักที่บรรพบุรุษ เราเคยพึ่งพาเกือบถูกลืม ด้วยกระแสการบริโภคผักตลาด ที่อาบด้วยสารเคมีและแฝงไปด้วยเทคโนโลยีการตัดแต่งพันธุกรรมด้วยกรรมวิธีของเกษตรแบบทุนนิยม  จนพืชผักหลากหลายชนิด  ที่เคยเป็นอาหารการกิน และยาสมุนไร ถูกลืม และสูญหายไป ขาดการพึ่งพาตนเองด้านอาหารและยารักษาโรค  ขาดการอนุรักษ์ฟื้นฟูให้เห็นความสำคัญของพืชผักเหล่านั้น จนคนรุ่นใหม่  ไม่รู้ประโยชน์และคุณค่า ไม่รู้จักการนำไปใช้ ในชีวิตประจำวัน   ผักพื้นบ้านในชุมชนแต่ละท้องถิ่นจะมีความแตกต่างกันไปตามสภาพภูมิอากาศและภูมิประเทศ เป็นการสร้างสรรค์ของธรรมชาติ สร้างสมดุลย์ การดำรงค์ชีวิตของมนุษย์และสิ่งมีชีวิต ของแต่ละพื้นที่ ผักป่าพื้นบ้านมากกว่า ร้อยชนิดในแต่ละชุมชน บางครั้งชาวมักมองเป็นวัชพืช ไม่ทราบคุณประโยชน์ของพืช หากภูมิปัญญาการกินอาหารของชนรุ่นก่อนไม่มีการสืบทอด ต่อไปในอนาคต ผู้คนในชนบทไม่สามารถพึ่งตนเองได้ ในเบื้องต้น คงต้องดำรงค์ชีพด้วยการซื้ออาหารการกินจากตลาดทั้งหมด หากชุมชนไม่สามารถพึ่งตนเองด้านอาหาร ไม่สามารถดูแลรักษาสุขภาพในเบื้องต้นได้อีกต่อไป ถึงตอนนั้นวิถีชุมชนคงล่มสลาย